در آیه ۳۷ بقره مى ‏خوانیم:

فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِماتٍ فَتابَ عَلَیْهِ، آدم علیه السّلام (هنگام توبه از ترک اولى) کلماتى را از خداوند دریافت کرد (و با آنها توبه کرد) خداوند توبه او را پذیرفت.
در کتاب الدّر الثّمین، در تفسیر این آیه آمده است آدم علیه السّلام در این هنگام، ساق عرش را دید که در آن نام پیامبر صلى اللَّه علیه و آله و سلم و امامان علیهم السّلام نوشته شده بود، جبرئیل بر او نازل شد و به آدم تلقین کرد تا این کلمات را بگوید:
یا حمید بحقّ محمّد، یا عالى بحقّ على، یا فاطر بحقّ فاطمة یا محسن بحقّ الحسن و الحسین، و منک الاحسان،
اى خداى ستوده به حق محمّد ستوده صلى اللَّه علیه و آله و سلم اى خداى ارجمند به حق على علیه السّلام، اى آفریدگار به حق فاطمه علیها السّلام، اى احسان‏ بخش به حق حسن و حسین علیهما السّلام و از تو است احسان.

آدم علیه السّلام وقتى که این کلمات را به زبان آورد، همین که نام حسین علیه السّلام به زبانش آمد، دلش شکست و قطرات اشک از چشمانش سرازیر گردید، گفت: اى برادرم جبرئیل! علّت چیست که با ذکر حسین علیه السّلام قلبم مى‏ شکند و اشکم جارى مى‏ گردد؟! جبرئیل گفت: «اى آدم! بر این پسرت حسین علیه السّلام مصیبت جانسوزى وارد مى‏ شود که همه مصیبتها در نزد آن کوچک است.» آدم علیه السّلام گفت: برادرم جبرئیل! آن مصیبت چیست؟
جبرئیل گفت: حسین علیه السّلام با لب تشنه، و تنها و غریب و بى ‏یار و یاور کشته مى‏ شود، اگر او را در آن روز ببینى چنین صدا مى ‏زند:
«وا عطشاه! وا قلّة ناصراه‏
!، اى واى از سوز تشنگى، اى واى از کمى یاور!» شدّت تشنگى، بین او و آسمان را همچون دود مى‏ کند، هیچ کس جواب او را جز با شمشیرها و وسیله کشتن نمى‏ دهد، سر او را همانند گوسفند امّا از قفا جدا نمایند، و آنچه از فرش و اسباب خانه را دارد همه را غارت مى‏ کنند، سرهاى او و یارانش را در شهرها مى‏ گردانند، در حالى که زنان اهل بیتش در کنار آن سرها عبور داده‏ مى‏ شوند ...
در این هنگام جبرئیل و آدم علیه السّلام همچون زن پسر مرده‏ اى براى مصیبت حسین علیه السّلام گریه کردند. پیامبر اکرم صلى اللَّه علیه و آله و سلم در ضمن گفتارى فرمود:
کلّ من بکى منهم على مصاب الحسین اخذنا بیده و ادخلناه الجنّة
، هر کسى از امّت من براى مصائب حسین علیه السّلام گریه کند، در قیامت دست او را مى‏ گیریم و او را وارد بهشت مى‏ سازیم.
امام سجّاد علیه السّلام به قدرى براى تجدید خاطره شهادت امام حسین علیه السّلام کوشا بود، که حتّى طبق دستورش در روى نگین انگشترش نوشته شده بود:
«خزى و شقى قاتل الحسین بن على علیه السّلام‏ ، رسوا و بدبخت شد قاتل حسین فرزند على علیه السّلام.» بر همین اساس ما باید همواره یاد و نام حسین علیه السّلام را زنده نگه داریم، و نهضت عظیم عاشورا و اهداف آن را به خاطر بسپاریم، و مصائب آن حضرت و شهداى کربلا، و رنجهاى اسیران خاندان رسالت علیهم السّلام را تجدید کنیم، و بدانیم که تکرار آن همچون تکرار آب دادن به درخت است، که براى تجدید حیات و رشد آن درخت، ضرورى است.
پی نوشت:غم نامه کربلا / ترجمه اللهوف على قتلى الطفوف، ص۱۳و14 .